مادرم میگه اینکه مادر بین بچه هاش فرق میذاره و بین همه بچه هاش فقط اونایی واسش مهمه که استعداد دارن !

وقتی بهش بگی همه تو این دنیا استعداد دارن ! پس مادرا باید همه بچه هاشون رو دوست داشته باشن !

با لبخند میگه همه استعداد ندارن ! بعضیا از بچگی بی استعداد بودن

.

.

.

.

.

.

.

حالم بهم میخوره از تمام این حرفا

مادر بشی بخاطر حرف بقیه یا تنهایی خودت

اما بچه به دنیا بیاد و ببینی

اونقدرا خوشگل نیست که آرزوش رو داشتی !

اونقدرا باهوش نیست !

جنسیتش اونی نیست که آرزوش رو داشتی

یا هر چیزی که تو نگاه اول ازش ناامید بشی اما بگی خب ... حداقل سالمه

طی رشدش کلی تحقیرش کنی و با عصبانیت باهاش برخورد کنی فقط چون اون چیزی نیست که آرزوش رو داشتی

کی اهمیت میده؟